Kancelaria Prezesa Rady Ministrów

Centrum Informacyjne Rządu

Warszawa, 8.07.1999 r.

RADA MINISTRÓW

cz. I

W pierwszej części dzisiejszego posiedzenia Rada Ministrów zaakceptowała dokument o fundamentalnym znaczeniu dla polskiej wsi - “Spójną politykę strukturalną rozwoju obszarów wiejskich i rolnictwa”.

Wysłuchano również informacji o wykonaniu zadań ujętych w “Zarysie strategii rozwoju rynku telekomunikacyjnego i pocztowego na lata 1998 - 2001”.

Rząd przyjął wniosek o reasumpcję swej decyzji z 22 czerwca 1999 r., w sprawie projektu ustawy o wspieraniu restrukturyzacji przemysłowego potencjału obronnego i modernizacji technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

* * *

Rada Ministrów przedyskutowała i przyjęła dokument “Spójna polityka strukturalna rozwoju obszarów wiejskich i rolnictwa”, z wyjątkiem dwóch punktów, które mają być rozstrzygnięte na następnym posiedzeniu rządu.

W dokumencie tym przedstawiono zamierzenia rządu dotyczące aspektów strukturalnych rozwoju obszarów wiejskich oraz rolnictwa na najbliższe lata, tj. na okres przygotowań Polski do członkostwa w Unii Europejskiej oraz po akcesji. Zmiany strukturalne w rolnictwie wymagają trwałych przekształceń na obszarach wiejskich. Służyć mają temu przede wszystkim działania poprawiające warunki życia i pracy na wsi.  Polityka strukturalna wobec rolnictwa i obszarów wiejskich będzie skuteczna, jeśli będzie kompleksowa i wewnętrznie spójna. Musi być ukierunkowana na poprawę następujących struktur:

- zatrudnienia na wsi (tj. zwiększenia zatrudnienia poza rolnictwem);

- wykształcenia ludności wiejskiej (by mogła znaleźć pracę poza rolnictwem);

- infrastruktury technicznej i społecznej (aby obszary wiejskie były korzystną lokalizacją dla różnych rodzajów działalności gospodarczej);

- agrarnej, w tym struktury obszarowej gospodarstw i jakości produkcji;

- organizacyjno-ekonomicznych powiązań producentów rolnych z rynkiem produktów rolno - spożywczych;

- ochrony krajobrazu, zasobów naturalnych i środowiska przyrodniczego obszarów wiejskich;

- administracyjnej i instytucjonalnej, służących rozwojowi obszarów wiejskich i rolnictwa.

Do tych, którzy swoją obecną pracę lub przyszłość wiążą z działalnością rolniczą, kierowane będą ekonomiczne instrumenty pomocy państwa. Do pozostałej grupy mieszkańców wsi kierowane będą instrumenty pomagające rozwinąć lub uruchomić działalność pozarolniczą w miejscu zamieszkania, a także znaleźć zatrudnienie w nowych miejscach pracy, tworzonych na terenach wiejskich oraz w małych miastach i miasteczkach. Pomoc państwa zostanie ukierunkowana na przekwalifikowanie zawodowe osób szukających zatrudnienia poza rolnictwem. Państwo stworzy m.in. zachęty do przechodzenia na wcześniejsze emerytury strukturalne i zaoferuje środki za zaprzestanie działalności rolniczej.

Polityka wobec wsi realizowana będzie przy większym niż dotychczas udziale władz samorządowych oraz organizacji regionalnych i lokalnych. Polityka strukturalna rozwoju obszarów wiejskich i rolnictwa zostanie wpisana w ramy polityki regionalnej. Będzie ona uwzględniać kwestie środowiska naturalnego. Ma być realizowana za pomocą wielu programów operacyjnych, w tym programu SAPARD.

Charakterystyka obszarów wiejskich i rolnictwa.

Spośród 2486 gmin 1606 to gminy wiejskie, a 564 gminy miejsko-wiejskie. W 1996 r. ludność wiejska stanowiła 38,1 proc. ogółu ludności (14 737 tys. osób). Z gospodarstwami rolnymi na wsi związanych było 50,9 proc. ludności.

Ludność wiejska jest znacznie gorzej wykształcona niż miejska. Niski poziom wykształcenia, oprócz niekorzystnego wpływu na tempo modernizacji rolnictwa, zmniejsza możliwość szerszego rozwinięcia pozarolniczej działalności gospodarczej na wsi, jako alternatywnego zatrudnienia dla nadwyżek siły roboczej. Dlatego podnoszenie poziomu wykształcenia i kwalifikacji ludności wiejskiej jest priorytetem w polityce rządu.

W rolnictwie, łowiectwie i leśnictwie pracuje 27,5 proc. ogółu pracujących. W rolnictwie indywidualnym jest zatrudnionych 3 477 tys. osób, w tym 1 935 tys. osób, dla których praca w gospodarstwie stanowi główne źródło utrzymania (23,3 proc. ogólnej liczby osób związanych z indywidualnymi gospodarstwami rolnymi, tj. 8,2 mln osób). Blisko 70 proc. zatrudnionych w rolnictwie pracuje w niepełnym wymiarze czasu pracy.

Wg szacunków Głównego Urzędu Statystycznego, bezrobotnych wśród ludności wiejskiej, rejestrowanych i nie rejestrowanych, jest 1,9 mln (w tym zarejestrowanych 972 tys.). Stopa bezrobocia jest więc o połowę wyższa niż w miastach.

Polskie rolnictwo w znacznej części produkuje metodami ekstensywnymi, o czym świadczy średnio 2-3 razy mniejsze zużycie nawozów mineralnych i 7 razy mniejsze zużycie pestycydów niż w krajach OECD. Za to polski krajobraz wiejski należy do najmniej zdeformowanych w Europie. Bogactwo zasobów naturalnych stanowić może ważny czynnik rozwoju agroturystyki i produkcji metodami ekologicznymi.

Miejsce i rola sektora rolnego w gospodarce Polski oraz charakterystyka gospodarstw rolnych.

Udział rolnictwa w wytworzonym PKB (łącznie z łowiectwem i leśnictwem) w 1998 r. wynosił 4,8 proc. (w UE średnio około 2 proc.) i wykazywał stałą tendencję spadkową (w 1998 r. - 11,8 proc., w 1995 r. - 6,4 proc.).

Z 2 041 tys. indywidualnych gospodarstw rolnych powyżej 1 ha:

* 49,4 tys., tj. 2,4 proc. nie prowadzi stale lub czasowo produkcji rolnej;

* 260 tys., tj. 12,7 proc. produkuje wyłącznie na własne potrzeby;

* 764,4 tys., tj. 37,4 proc. głównie na własne potrzeby, a nadwyżki sprzedaje na rynku;

* 967,5 tys., tj. 47,5 proc. produkuje głównie na rynek.

Ponad 40 proc. gospodarstw rolnych prowadzi produkcję wielokierunkową, bez wyraźnie określonej specjalizacji. Nie sprzyja to unowocześnieniu produkcji, warunkującemu obniżkę kosztów i poprawę jakości.

W roku gospodarczym 1995/96 produkcja towarowa rolnictwa osiągnęła wartość 20 074,3 mln zł (6 274,8 mln ECU). W 1997 roku eksport towarów rolno-spożywczych stanowił 12,8 proc. ogólnej wartości eksportu Polski, a import 8,9 proc. Saldo obrotów towarami rolno-spożywczymi jest ujemne, podobnie jak w handlu ogółem, ale relatywnie korzystniejsze niż w całej gospodarce (w 1997 r. stanowiło - 2,8 proc., w 1996 r. - 9,8 proc.).

Najważniejsze problemy i cele spójnej polityki strukturalnej obszarów wiejskich i rolnictwa.

Problemy obszarów wiejskich to:

- monoprodukcja w niektórych regionach kraju i wynikające z niej wysokie uzależnienie ludności od przychodów z rolnictwa oraz niewystarczające możliwości zatrudnienia i pozyskania dochodów poza rolnictwem;

- bezrobocie rejestrowane i utajone;

- poziom dochodów ograniczający efektywny popyt na towary i usługi pozarolnicze;

- niedostateczny rozwój infrastruktury technicznej, społecznej i kulturalnej;

- poziom wykształcenia i kwalifikacji ludności;

- dostępność usług służących prowadzeniu działalności gospodarczej;

- mała aktywność ekonomiczna społeczna i kulturalna ludności;

- słabość instytucji i organizacji wspierających rozwój obszarów wiejskich;

- marginalizacja dziedzictwa kulturowego obszarów wiejskich.

Główne problemy sektora rolnego to:

- dochody gospodarstw rolnych;

- rozdrobnienie struktury agrarnej;

- niedostosowanie wielkości i jakości produkcji do wymogów odbiorców;

- organizacja rynku rolnego oraz słabe więzi pomiędzy poszczególnymi ogniwami łańcucha marketingowego żywności;

- niedoinwestowanie gospodarstw rolnych;

- poziom wiedzy fachowej w zakresie technologii produkcji, marketingu i zarządzania;

- niski stopień samoorganizacji rolników.

Problemy środowiska naturalnego:

- lokalne zagrożenia środowiska naturalnego obszarów wiejskich;

- poziom wyposażenia gospodarstw w urządzenia służące ochronie środowiska;

- zagospodarowanie gruntów gorszej jakości;

- wysokie koszty budowy urządzeń służących ochronie środowiska.

Problemy te będzie można rozwiązać, realizując trzy główne cele i podporządkowane im cele szczegółowe:

I - Kształtowanie warunków pracy i życia ludności wiejskiej odpowiadających standardom cywilizacyjnym i pozwalających mieszkańcom wsi realizować ich cele ekonomiczne, edukacyjne, kulturowe i społeczne.

II - Przebudowa struktur sektora rolnego tworząca przesłanki adaptacji rolnictwa do zmieniającej się sytuacji gospodarczej i społecznej.

III - Kształtowanie warunków rozwoju zrównoważonego na obszarach wiejskich, ochrona zasobów środowiska naturalnego wraz z wiejskim dziedzictwem kulturowym.

Ad. I

Wiąże się z koniecznością poprawy infrastruktury technicznej - jako podstawowego warunku powodzenia programów rozwoju obszarów wiejskich, w tym konieczność:

- budowy sieci wodociągowej i kanalizacyjnej (wsparcie ze środków publicznych udzielane będzie w formie dotacji w ratach);

- gospodarki odpadami stałymi;

- telefonizacji (celem programu jest założenie do 2005 roku telefonów w 80 proc. gospodarstw domowych na wsi);

- modernizacji i dostosowania sieci energetycznej do zaopatrzenia ludności wiejskiej i podmiotów działających na wsi oraz zwiększenie liczby odbiorców gazu i uruchomienie alternatywnych źródeł energii;

- budowy dróg lokalnych;

- poprawy infrastruktury społecznej (chodzi o nowoczesną edukację oraz lepsze kształcenie młodzieży i dorosłych);

- działań na rzecz poprawy oświaty na wsi;

- stworzenia zachęt dla wiejskich nauczycieli;

- wyposażenia w sprzęt umożliwiający odpowiednie przygotowanie do zawodu;

- ułatwienia w dojazdach młodzieży do szkół;

- wsparcia stypendialnego;

- aktywizacji lokalnych środowisk;

- działań na rzecz poprawy ochrony zdrowia ludności na obszarach wiejskich;

- reformy ubezpieczenia społecznego rolników;

- tworzenia warunków do prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej.

Ad. II

Oznacza:

- poprawę struktury obszarowej gospodarstw;

- wspieranie modernizacji gospodarstw rolnych dzięki odpowiednim instrumentom;

- wzmocnienie roli rolników na rynku produktów rolnych;

- wspieranie grup producentów rolnych oraz usług doradczych, finansowych i zarządczych na rzecz rolników;

- odbudowę i rozwój spółdzielczości rolniczej;

- wspieranie infrastruktury rynku rolnego;

- wspieranie systemów zbierania, przetwarzania i rozpowszechniania informacji rynkowej;

- wspieranie organizacji zajmujących się promocją produktów rolno-spożywczych;

- wdrażanie postępu biologicznego.

Ad. III

Przyjęcie ustawodawstwa Unii Europejskiej będzie wymagało podjęcia dodatkowych działań związanych z ochroną środowiska, przyrody i krajobrazu na obszarach wiejskich. Wiąże się to z :

- wspieraniem inwestycji służących ochronie środowiska;

- działaniami na rzecz poprawy jakości wód, ochrony zasobów glebowych, małej retencji wodnej oraz na rzecz zachowania walorów krajobrazowych i dziedzictwa kulturowego wsi;

- dotacjami celowymi dla rolników stosujących metody produkcji rolniczej służące ochronie środowiska i zasilających grunty rolne;

- dofinansowaniem działalności szkoleniowej i pokazowej;

- ochroną i promocją twórczości ludowej.

Rozwój obszarów wiejskich i rolnictwa - finansowanie, ramy instytucjonalne.

Oczekuje się, że z funduszy Unii Europejskiej, w tym z programu SAPARD, Polska będzie mogła uzyskać przed akcesją rocznie około 0,8 -1 mld zł.

W okresie poakcesyjnym środki na realizację ww. celów polityki strukturalnej, jak się szacuje, będą mogły być zwiększone około trzykrotnie.

Do rozstrzygnięcia pozostały problemy działań na rzecz poprawy stanu oświaty na wsi oraz wcześniejszych emerytur strukturalnych dla rolników.

Rada Ministrów przyjęła informację o wykonaniu zadań ujętych w dokumencie “Zarys strategii rozwoju rynku telekomunikacyjnego i pocztowego na lata 1998-2001”.

Od stycznia 1998 r. do 19 lutego 1999 r. - w trakcie demonopolizacji telefonii stacjonarnej strefowej – podmiotom, wyłonionym w trybie przetargów, wydano 29 koncesji na usługi telefoniczne wraz z zezwoleniem na zakładanie i używanie sieci telekomunikacyjnych.

W związku z tym do budżetu państwa wpłynęło 29 442,6 tys. euro.

Kontynuowano prace zmierzające do liberalizacji telefonii międzymiastowej. Przygotowano projekty zmian 6 rozporządzeń do ustawy o łączności. 26 lutego 1999 r. minister łączności podpisał rozporządzenie w sprawie wysokości i sposobu uiszczania opłat za udzielenie koncesji na usługi telekomunikacyjne i pocztowe oraz udostępnianie dokumentacji przetargu.

Zgodnie z dotychczasowymi założeniami, w przypadku ogłoszenia przetargu na usługi międzystrefowe i udzielenia koncesji dwóm podmiotom, budżet państwa uzyska ponad

46 000 tys. euro. Przetarg na usługi międzystrefowe zostanie ogłoszony i przeprowadzony w II półroczu br.

Rada Ministrów przyjęła informację o terminie ogłoszenia przetargu, który będzie zharmonizowany z przebiegiem II etapu prywatyzacji TP SA. Minister łączności poinformował dodatkowo o przyznaniu 5 lipca 1999 r. koncesji dla operatora PTK Centertel na świadczenie usług telekomunikacyjnych typu komórkowego GSM 900, a także zapowiedział przyznanie w lipcu br. koncesji dla operatorów telefonii komórkowej PTC Era i Polkomtel Plus na świadczenie usług w standardzie DCS 1800. Stwarza to możliwość wyrównania warunków konkurencyjnych dla operatorów komórkowych w Polsce.

W br. nastąpi drugi etap prywatyzacji Telekomunikacji Polskiej SA, polegający na sprzedaży części akcji należących do Skarbu Państwa inwestorowi strategicznemu.

W pierwszym etapie prywatyzacji sprzedano 210 mln akcji należących do Skarbu Państwa, co stanowi 15 proc. kapitału akcyjnego spółki. Do polskich inwestorów indywidualnych i instytucjonalnych trafiło 53 654 161 akcji (tj. 25 proc. oferty), a inwestorom zagranicznym przypadło 156 345 839 akcji (tj. 75 proc. oferty). W II etapie TP SA zamierza udostępnić od 25 proc. do 35 proc. akcji inwestorowi strategicznemu w drodze publicznego zaproszenia do rokowań. W tym celu przygotowano zmiany w obowiązującej ustawie o łączności. Zakończenie II etapu prywatyzacji nastąpi do końca 1999 roku.

W 1998 r. opracowano projekt ustawy Prawo telekomunikacyjne oraz projekty 20 odnoszących się do niej aktów wykonawczych. Projekt ten złożony w Sejmie przeszedł już przez pierwsze czytanie. Opracowano projekt nowelizacji rozporządzenia ministra łączności w sprawie ogólnych warunków przyłączania sieci telekomunikacyjnej oraz zasad rozliczeń. Minister łączności powołał komisję, która przygotuje projekty uregulowań niezbędnych do powołania Urzędu Regulacyjnego Telekomunikacji.

We wrześniu 1998 r. minister łączności podpisał umowę z TP SA, przewidzianą w ustawie o łączności. Zobowiązano w niej TP SA do corocznego przedstawiania ministrowi informacji o przewidywanych zmianach cen za usługi telekomunikacyjne o charakterze powszechnym, za dzierżawę łączy telekomunikacyjnych oraz planowanej polityce taryfowej na 3 lata. Zobowiązano też TP SA do systematycznej restrukturyzacji cen za usługi telekomunikacyjne - tak, aby osiągnięta została struktura cen OECD.

Jeśli chodzi o rynek pocztowy, na podkreślenie zasługuje zwiększenie się w 1998 r. liczby operatorów prywatnych świadczących usługi pocztowe. Koncesje na usługi kurierskie uzyskały kolejne 2 podmioty gospodarcze. W 1998 r. przybyło 55 placówek pocztowych. W końcu roku było ich 7837, z czego 4843 stanowiły placówki wiejskie.

Poczta Polska wprowadziła na rynek nowe usługi pocztowe oraz doskonaliła już funkcjonujące. Jednym z zasadniczych kierunków działań w 1998 roku było obniżenie kosztów funkcjonowania przedsiębiorstwa. M.in. zwiększono przewozy transportem drogowym w miejsce niektórych przewozów kolejowych. Ponadto w 1998 roku przekształcono 155 nierentownych placówek pocztowych w agencje.

Postęp w dostępności do usług pocztowych osiągnięto dzięki nakładom inwestycyjnym. Z 108,6 mln zł aż 82 mln zł przeznaczono na budowę, rozbudowę i modernizację placówek pocztowych. Z ogólnej kwoty nakładów inwestycyjnych - 69,5 mln zł stanowiła pomoc finansowa państwa w postaci dotacji.

W 1998 r. o 3,5 proc. wzrosła liczba przesyłek listowych zwykłych, o 4,9 proc. listów poleconych, o 3,9 proc. listów wartościowych i o 9,1 proc. paczek. Poprawiła się też terminowość dostarczanych przesyłek.

W 1998 r. opracowano projekt ustawy Prawo pocztowe, który został przedstawiony Komitetowi Ekonomicznemu RM.

Rada Ministrów zaakceptowała wniosek o reasumpcję decyzji rządu z 22 czerwca 1999 r. w sprawie projektu ustawy o wspieraniu restrukturyzacji przemysłowego potencjału obronnego i modernizacji technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

W wyniku uzgodnień pomiędzy Ministrem Pracy i Polityki Socjalnej, Ministrem Finansów oraz Ministrem Gospodarki, zaproponowane zostało (z przyczyn ekonomicznych) skreślenie art. 10 ust. 3 projektu ustawy. Zobowiązania zakładów przemysłu obronnego z tytułu zaległych składek na ubezpieczenie społeczne będą podlegać ogólnej regule odroczeń i umorzeń według art. 10 ust. 1 wspomnianego projektu ustawy.

Poprawiona także została (na wniosek Ministra Finansów) treść art. 7 tego projektu.

Rada Ministrów zaakceptowała wniosek w sprawie udziału Polski w amerykańskiej inicjatywie “Creating a Community of Democracies”.

Celem projektu utworzenia “wspólnoty społeczeństw demokratycznych” jest popieranie i ochrona demokracji na całym świecie. Służyć temu powinno ustanowienie międzynarodowego forum umożliwiającego współpracę państw demokratycznych na rzecz rozwijania i utrwalania demokracji, zwłaszcza w tych krajach, w których jest ona jeszcze krucha lub zagrożona. Intencją inicjatora projektu - USA jest, aby Polska znalazła się w niewielkiej grupie państw reprezentujących różne regiony świata, które będą stanowić zalążek przyszłej wspólnoty. Amerykanie zaproponowali również, aby spotkanie założycielskie odbyło się wiosną przyszłego roku w Warszawie.

Rząd polski uważa, że wiele względów - historycznych, ideowych i politycznych przemawia za tym, aby nasz kraj zaakceptował tę inicjatywę i odegrał znaczącą rolę w procesie jej konkretyzacji i wykonania. Dlatego podjęto decyzję o gotowości Polski do zorganizowania w Warszawie konferencji założycielskiej “Community of Democracies” w pierwszym półroczu 2000 roku.

Minister Spraw Zagranicznych będzie informował Radę Ministrów o przebiegu realizacji zadań związanych z przygotowaniami do tego spotkania. Rząd podejmie decyzję w sprawie organizacji konferencji po przedstawieniu ostatecznych propozycji dotyczących jej przebiegu oraz planu finansowania przedsięwzięcia.

Rada Ministrów zaakceptowała projekt ustawy o ratyfikacji Wspólnej Konwencji bezpieczeństwa w postępowaniu z wypalonym paliwem jądrowym i bezpieczeństwa w postępowaniu z odpadami promieniotwórczymi, sporządzonej w Wiedniu 5 września 1997 r.

Polska dysponuje niewielką ilością odpadów promieniotwórczych i wypalonego paliwa, ale jest otoczona krajami eksploatującymi i budującymi nowe elektrownie atomowe. Dlatego też nasz kraj jest zainteresowany ratyfikacją wspomnianej Konwencji, która wnosi do istniejącego systemu prawa międzynarodowego szereg ważnych elementów bezpieczeństwa radiacyjnego kraju.

Konwencja nakłada na państwa, które ją ratyfikowały następujące obowiązki:

dokonywania przeglądu urządzeń i obiektów produkujących odpady promieniotwórcze,;

zobowiązuje państwa, które budują nowe obiekty do przedstawienia na życzenie planów takich budowli w celu ewentualnego usunięcia zagrożeń;

zobowiązuje państwa, które budują wspomniane obiekty do systematycznej analizy bezpieczeństwa oraz oceny wpływu na środowisko naturalne odnoszącej się do całego okresu eksploatacji obiektu;

zobowiązują państwa do określonego postępowania w razie awarii powyższych obiektów.

Rada Ministrów upoważnia Ministra Spraw Zagranicznych, któremu towarzyszyć będzie prezes Państwowej Agencji Atomistyki do reprezentowania stanowiska rządu RP w toku dalszych prac parlamentarnych nad ustawą.

Rada Ministrów wydała rozporządzenie w sprawie rodzin zastępczych.

Dyskusja społeczna nad kształtem i rolą rodziny w wychowaniu dzieci i młodzieży ujawniła potrzebę zreformowania systemu rodzinnej opieki zastępczej. Organizowanie opieki w rodzinach zastępczych oraz sprawy przydziału pomocy finansowej na częściowe pokrycie kosztów utrzymania zostało wpisane, jako zadanie zlecone, w zakres działań powiatowych centrów pomocy rodzinie. Natomiast starosta zobowiązany został do organizowania zastępczej opieki rodzinnej.

Rozporządzenie przewiduje:

rozszerzenie rodzinnej formy opieki nad dzieckiem jako alternatywę pobytu w placówkach opieki całkowitej,

zapewnienie jak najkorzystniejszych form pomocy rodzinie zastępczej oraz odpowiedniego przygotowania rodziców zastępczych do pełnienia swych ról,

stworzenie elastycznych form finansowania, dostosowanych do potrzeb dziecka i rodziny zastępczej.

Jako główną przesłankę umieszczenia dziecka w rodzinie zastępczej proponuje się wyłącznie trudną sytuację życiową, uniemożliwiającą rodzicom zapewnienie dzieciom podstawowych warunków życia, opieki i wychowania.

Rozporządzenie wprowadza dwie kategorie rodzin zastępczych:

rodziny spokrewnione (preferowane, o ile zapewnią dzieciom trwałą więź ze środowiskiem rodzinnym oraz stabilną formę opieki);

rodziny niespokrewnione (będą przyjmować te dzieci, dla których nie udało się zapewnić opieki w rodzinie spokrewnionej).

Rodziny zastępcze niespokrewnione będą otrzymywać wynagrodzenie ustalone przez starostę. Liczba dzieci umieszczonych w tych rodzinach będzie ograniczona - nie więcej niż troje, odstępstwo dotyczy jedynie przypadków licznego rodzeństwa, którego rozdzielanie nie jest wskazane. Opieka nad dziećmi powinna być sprawowana osobiście. Nie przewiduje się pokrywania dodatkowo kosztów pobytu dzieci w żłobkach i przedszkolach

Pomoc finansowa będzie uzależniona od sytuacji dochodowej rodziny oraz wieku i stanu zdrowia dzieci. Jako podstawę przyjęto przeciętne miesięczne wynagrodzenie w kwartale poprzedzającym - 10-40 proc. przeciętnego wynagrodzenia, a dzieci do lat trzech, wymagające szczególnej troski lub specjalnego kształcenia - od 40 do 80 proc. Sprawy te będą przedmiotem odrębnych rozporządzeń. Jednorazowy zasiłek pieniężny w wysokości 150 proc. wynagrodzenia może być przyznawany na każde przyjęte dziecko na pokrycie niezbędnych wydatków..

Wprowadzi się system szkoleń dla kandydatów na rodziców zastępczych. Dużą rolę we współorganizowaniu prawidłowego funkcjonowania rodzin zastępczych będą odgrywały powiatowe centra pomocy rodzinie.

Rada Ministrów znowelizowała rozporządzenie w sprawie wynagrodzeń zawodowych kuratorów sądowych.

Od 1 stycznia 1998 r. podstawę określania wynagrodzeń kuratorów zawodowych stanowi art. 123 Prawa o ustroju sądów powszechnych, zgodnie z którym Rada Ministrów w rozporządzeniu ustala ich wysokość. Dodatkową przyczyną tegorocznej regulacji ich wynagrodzeń były niedawne podwyżki płac pracowników administracyjnych sądów i prokuratur. Z tych powodów Rada Ministrów zwiększyła miesięczne wynagrodzenie zasadnicze kuratorów, przy zastosowaniu podwyższonego o 0,1 mnożnika prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia w państwowej sferze budżetowej. I tak, kuratorowi specjaliście przysługuje teraz mnożnik 1,3; starszemu kuratorowi – 1,1; kuratorowi – 1,0, a stażyście kuratorskiemu – 0,8.

Rozporządzenie wejdzie w życie z dniem ogłoszenia.

Rada Ministrów omówiła sprawozdanie z realizacji harmonogramu wraz z oceną sytuacji i ewentualnymi zagrożeniami, jakie mogą wystąpić w poszczególnych dziedzinach gospodarki w związku z tzw. “Problemem roku 2000”. Zdecydowano, że nowa, rozszerzona wersja raportu w tej sprawie będzie przedstawiona na następnym posiedzeniu rządu.

Rząd zajął pozytywne stanowisko wobec poselskiego projektu nowelizacji ustawy o samorządzie terytorialnym.

Zaproponowane przez posłów zmiany zmierzają do jednoznacznego unormowania ograniczeń w prowadzeniu działalności gospodarczej przez radnych gmin.

W stanowisku rządu podkreśla się, że w ustawie o samorządzie gminnym istnieje zapis mówiący o zakazie prowadzenia przez radnych działalności gospodarczej na własny rachunek lub wspólnie z innymi osobami z wykorzystaniem mienia komunalnego, zarządzania taką działalnością lub bycia przedstawicielem bądź pełnomocnikiem w prowadzeniu ww. działalności. Co prawda do wspomnianego zapisu nie jest dołączony przepis mówiący o stosowaniu sankcji w przypadku nieprzestrzegania tego postanowienia, niemniej nie należy tego traktować w kategoriach złej woli wnioskodawcy, bądź dawania przyzwolenia na taką praktykę. Radnego - poza przepisami prawa - obowiązują zasady etyki, która nakazuje poruszanie się w granicach obowiązujących rozwiązań prawnych. Brak sankcji nie oznacza zatem dopuszczalności łamania przepisu. Aby jednak uniknąć dwoistości interpretacji wspomnianego zapisu, słuszna jest zmiana ustawy o samorządzie gminnym.

Rząd popiera zapis mówiący o tym, że niezaprzestanie przez radnego gminy zakazanej działalności w wyznaczonym terminie jest równoznaczne ze zrzeczeniem się mandatu.

Rząd zajął negatywne stanowisko wobec poselskiego projektu ustawy o Narodowej Polityce Rolnej.

Rząd uważa, że poselski projekt ustawy o Narodowej Polityce rolnej nie stanowi dostatecznej podstawy zapewniającej trwałą przebudowę rolnictwa gdyż:

nie określa niezbędnych środków i źródeł finansowania oraz instytucjonalnych struktur zapewniających stosowanie instrumentów wspierających rolnictwo,

obejmuje jedynie gospodarczą część problemów rolnictwa (sprawy socjalne odsyła do odrębnych przepisów), reguluje przy tym funkcjonowanie tylko niektórych rynków rolnych, wybranych bez wyraźnego uzasadnienia,

wprowadza regulacje niezgodne ze wspólną polityką rolną Unii Europejskiej, do której wdrożenia Polska zobowiązała się rozpoczynając rozmowy o integracji.

Uznając potrzebę regulacji rynku rolnego, rząd opiniuje jednak negatywnie – z przedstawionych wyżej powodów – poselski projekt ustawy.

Rząd poparł poselski projekt nowelizacji ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Poselski projekt zmierza do szczególnego potraktowania urzędów pracy w realizacji zadań jako płatników składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, tj.:

zgłaszania do ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych oraz wyrejestrowania z tych ubezpieczeń,

informowania o kwocie zapłaconej składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne za bezrobotnych.

Rząd uważa, że zaproponowane przez posłów rozwiązania - wydłużenie terminów składania przez urzędy pracy dokumentów ubezpieczeniowych - zasługują na uwzględnienie, gdyż z powodu znacznej rotacji bezrobotnych urzędy mają problemy z dotrzymaniem obecnych terminów.

Wątpliwości budzi jedynie propozycja przesunięcia terminu płatności składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne za bezrobotnych oraz ubezpieczenia zdrowotne za pobierających świadczenie przedemerytalne (art. 47) z ósmego dnia każdego miesiąca na piętnastego. Zdaniem rządu, spowodowałoby to zachwianie płynności finansowej systemów ubezpieczeniowych.

Posiedzenie Rady Ministrów trwa. O przebiegu drugiej części obrad poinformujemy w osobnym komunikacie.

Zmiana ta nie spowoduje dodatkowych środków finansowych obciążających budżet państwa.